دلنوشته...

همیشه منتظر مخاطبانم بودم . گویا با رفتن از دنیای وبلاگ نویسی دوستان هم دنبال گرفتاریها و مشغله های زندگی خودشون رفتند . مهم نیست  آنچه که مهم هست جایی هست که بنویسم . حتی اگر مخاطبش یک نفر باشد . نوشتن باعث میشه کمی سبک بشم . دردهایی که نمیتونم بیرون از دنیای مجازی برای کسی بازگو کنم اینجا بیان کنم .  بارها گفتم خیلی دوست داشتم یه روزنامه نگار باشم . عشقم به روزنامه نگاری در دوران مدرسه با من بود ولی خب هیچ وقت کسی نبود تشویق و راهنمایی کنه . من فقط مجلات و روزنامه ها رو می خوندم و یاد می گرفتم  تا به دوران وبلاگ نویسی رسیدم . مجالی بود که بنویسم یا بهتر بگم تایپ کنم . در این راه هم دوستان فراوانی پیدا کردم . دوستانی که هرکدام چیزهای فراوانی بهم یاد دادند و دردهایم را درک میکردند .  وبلاگ نویسی برخلاف روزنامه نگاری مقید به رعایت قواعد و اصول نگارش ادبیات فارسی نیستید و راحت هرچه از دلتون بربیاد می نویسید بدون اینکه نگران باشید که بهتون خرده بگیرند که چرا اصول و قواعد رو رعایت نمیکنی . راحت می نویسی و هرجا هم که خواستی پاک می کنی و دوباره مطلبت را جایگزین میکنی . در این یکسال که از وبلاگنویسی دور بودم بازهم هر از گاهی به وبلاگهای دوستان چراغ خاموش سر میزدم . و خاطراتم رو مرور میکردم . باید اعتراف کنم در این مدت وبلاگنویسی بعضا عاشق هم میشدم علیرغم مخالفتهای خانوادم که می گفتند محیط نت و وبلاگ نویسی محل عاشقی نیست . شاید حق با اونا بود ولی من باید از هر فرصتی استفاده میکردم که از این تنهایی در بیام . هنوزم معتقدم برای عاشق شدن دنیای مجازی و غیر مجازی نداره .  مهم هدفت هست . اگر دنبال هرزگی بری خدا هم  به خودت واگذار میکنه ولی وقتی نیتت رو  اول به خدا گفتی بعدا قدم جلو  گذاشتی خدا هم در همه حال دنبالت میاد تا مباد ا گرفتار منجلاب شوی . هرچند این کارم با خطرات بسیار بزرگی همراه بود یه جور عبور از میدان مین بود . شاید بعضی جاها هم حق به خانوادم میدادم . اما چه کار میتونستم بکنم  ؟ اما هنوز توکلم بخداست و البته با تجربیاتی که این سالها بدست اوردم سعی میکنم دیگه خامی نکنم و زیر سایه لطف بیکران خدا با عقل و درایت رفتار کنم و احساسی با واقعیتهای زندگی برخورد نکنم .